De Brugse Triënnale 2018
De Triënnale is weer gearriveerd in Brugge: van 5 mei tot 16 september wordt de stad ondergedompeld met sculpturen en architecturale werken die Brugge als ‘Liquid City’ omtoveren. Het thema van een vloeibare stad onderstreept niet alleen de kronkelende watertjes doorheen Brugge en haar economische welvaart in de middeleeuwse geschiedenis, maar eveneens het voortvloeien van vernieuwende ideeën en de maatschappij die steeds in verandering is. Om deze vloeibare doorstroming van gedachten en daden uit te beelden is het tijdelijke karakter van de kunstwerken een belangrijk aspect: dit toont des te meer dat de samenleving steeds verder gaat en niet stil staat. Vijftien internationale kunstenaars zijn uitgekozen om deze Liquid City vorm te geven, waaronder Jaroslaw Kozakiewicz en John Powers. Deze kunstenaars en architecten trachten in dialoog te treden met de stad Brugge en zo de inwoners en buitenstaanders te laten participeren met de kunst, iets wat telkens voorop stond in de doelstellingen van elke Brugse Triënnale.
Zelf ben ik eens een kijkje gaan nemen naar wat deze kunstwerken de mensen te bieden hadden en of het idee van een ‘Liquid City’ duidelijk naar voren werd gebracht. Om de Triënnale te bezoeken zijn er twee opties: ofwel laat je je meevoeren met de flow van de stad – om in het thema te blijven van de vloeiende vaart – en wordt je verrast door de aanwezigheid van de indrukwekkende sculpturen en installaties. De andere optie is het plannetje afhalen aan het infokantoor in het Historium op de markt (of het routeplan afprinten via deze link). Samen met twee rotsvaste-geboren-en-getogen-Bruggelingen ben ik de Triënnale gaan verkennen op de fiets in de brandende zon. Omdat het snikhete weer een stokje stak voor ons enthousiasme en energie hebben we alle sculpturen moeten verspreiden over twee dagen. Het hangt uiteraard wat af van hoeveel je wilt doen en wat je exact verwacht van deze kunsttocht. Je kan het in een uurtje doen, maar je kan er perfect meerdere dagen voor uitrekken.
Persoonlijke favorieten
Wees gerust, ik ga geen vijftien kunstwerken gedetailleerd beschrijven, want daar wordt niemand echt enthousiast van. Kunst is iets dat je vooral zelf moet ervaren, zeker bij iets als de Triënnale, waarbij participatie centraal staat. Zowel kunstkenners, amateurliefhebbers of gewoonweg terrasjestoeristen kunnen evenzeer genieten van de architectonische installaties met de historische stad als achtergrond. Wat ik echter wel kan doen is jullie een voorproefje geven. Hieronder staan mijn favorietjes die bezocht zijn.
Eerst en vooral, ‘BRUG’ van Jaroslaw Kozakiewicz (zeg die naam eens 10x achter elkaar). Deze brug is gemaakt uit zeilen en metalen profielen, maar doorbreekt de functie van het concept ‘brug’: je kan je tocht niet verder zetten. Het leidt je naar een doodlopend punt, waardoor je genoodzaakt bent dezelfde brug weer over te steken. Eens je het hebt bewandeld kom je uit op een beeld van de beeldhouwer Constant Permeke, getiteld ‘Niobe’. Een indrukwekkend kunstwerk dat een liggende man voorstelt, kijkend naar de historische stad aan de overkant.
Een tweede persoonlijke favoriet is ‘Lanchals’ van de Amerikaanse kunstenaar John Powers. Dit werk verwijst naar de legende van Pieter Lanchals, een 15de eeuwse raadsheer die werd gedood tijdens een burgeropstand. Uiteindelijk werden er als eerbetoon aan zijn dood langhalzen op het water gezet – en nog steeds bepalen zwanen het stadsbeeld. Deze sculptuur stelt een lange zwanenhans voor. Wees niet getreurd als je de zwaan er niet in kan herkennen, want het kan ook opgevat worden als een ruggengraat.
‘Selgascano pavilion’ van, je raadt het, Selgascano, is een kunstwerk dat er met kop en schouders bovenuit steekt. Niet door de lengte of de mate van overweldiging – want daar zijn de torens in deze Triënnale voor – maar door de participatie met de gemeenschap. Deze installatie met roze doorschijnende wanden geeft de voorbijganger een bijzondere ervaring: als je binnentreedt wordt je gevangen genomen door een warme kleur (helaas ook door extra warme temperaturen, niet echt ideaal bij deze hitte). Eens je buiten bent kom je op een platform waar mensen heerlijk kunnen pootje baden, zwemmen of zonnen.
‘Skyscraper (The Bruges Whale)’ van Studiokca is een mooie afsluiter voor dit artikel. Een gigantische walvis komt uit de Brugse reien, gemaakt uit de hoop plastic in de oceanen. Dit toont dat kunst een manier kan zijn om de samenleving bewust te maken van de milieukwesties. De problematiek van onze wegwerpmaatschappij en diens plastieken soep op de oceaanbodem wordt hier op een ingenieuze, en bijna onschuldige, manier aangekaart.
Dunya Lampens
